Met Die Kunst der Fuge schreef Bach een monument voor de polyfonie en dat in een tijd dat de galante muziek met haar charmante melodieën, begeleid door aangename harmonieën steeds meer het 18e eeuwse, muzikale terrein aan het veroveren was. Steeds vaker klonk de kritiek op het complexe contrapunt van iemand als Bach.

En juist dan schrijft deze grootmeester een grensverleggend monument van het meest fascinerende en complexe contrapunt dat in die tijd denkbaar is.

Vanuit één thema componeerde Bach fuga’s met allerlei contrapuntische kunstgrepen zoals vergrotingen en verkleiningen, fuga’s met één, twee, drie en zelfs vier thema’s, tevens spiegelfuga’s (waarbij de totale fuga ook in spiegelbeeld werd gecomponeerd).

Nog niet zo lang geleden beschouwde men Die Kunst der Fuge als een zgn. “abstract” werk.

Dit was mede vanwege het feit dat het werk  als partituur is overgeleverd zonder aanduiding voor een instrument; het werd vooral als een compositie van theoretisch betekenis beschouwd.

Maar het tegendeel is waar: ondanks het feit dat deze muziek zo griezelig knap in elkaar zit, klinkt deze tegelijkertijd zo vanzelfsprekend, zo wonderschoon, dat je als onbevangen luisteraar die complexe, contrapuntische virtuositeit met het grootste gemak ook kunt vergeten…

Bijzonder is ook dat de monumentale quadrupel-fuga, die Bach blijkens de overlevering van zijn zoon Carl Philip Emanuel Bach wegens zijn vroegtijdige dood niet heeft kunnen voltooien, door Christiaan Ingelse is voltooid. Er zal naast deze Cd-opname ook een orgel-uitgave als bladmuziek verschijnen van de door Ingelse voltooide quadrupelfuga bij muziekuitgever Valeur Ajoutée.